Spektakl TAKARAZUKA camp

Takarazuka – miasto w Japonii, w którym od 1914 roku działa teatr o tej samej nazwie, obecnie najpopularniejsza, japońska rewia żeńska. Oryginalny współczesny japoński teatr rozrywki czerpie inspiracje zarówno z teatru japońskiego, jak i zachodniego. Takarazuka łączy w sobie elementy operetki, musicalu, rewii oraz teatru klasycznego.
W teatrze Takarazuka wszystkie role, męskie i żeńskie, odgrywają kobiety. Do wykonywania tego zawodu młode dziewczyny przygotowywane są w specjalnej szkole muzycznej, w której po pierwszym roku przydzielane są do odpowiedniej „klasy”, kształcącej je albo do odgrywania ról męskich albo żeńskich. Od tej pory dziewczęta przyswajają sobie cechy/formy charakterystyczne dla określonych płci – sposób mówienia, poruszania się, gesty i zachowania przypisywane mężczyznom lub kobietom. Aktorki odgrywające role męskie spotykają się z uwielbieniem ze strony kobiet, które uważają je za ucieleśnienie ideału męskości.
Ciekawym zagadnieniem jest jednak zjawisko odwrotne – odgrywanie ról kobiecych przez kobiety. Teatr Takarazuka wydaje się doskonale potwierdzać tezę Silone de Beauvoir: „nie rodzimy się kobietami – stajemy się nimi”. Płeć przejawia się zatem w całym zespole gestów, zachowań, a więc w tym, co robimy, a nie w tym jacy jesteśmy. Tak jak aktorki Takarazuka od najmłodszych lat uczymy się, jak ogrywać swoją płeć. Aktorki przywołanego wyżej teatru stylizują swoje ciała i zachowanie tak, by stać się kobiecymi. Są przecież kobietami, które mają odgrywać kobiety. Judith Butler podważa zatem przekonanie, że takie umiejętności posiadają kobiety od narodzin. Przeciwnie, ukazuje teatralność płci, twierdząc, że odgrywania własnej płci również trzeba się nauczyć, tak jak uczą się tego aktorki Takarazuka.
W spektaklu wykorzystane zostały fragmenty artykułu Aliny Łysak, „Teatr Takarazuka jako przykład performatywności płci”.